Ένα παραμύθι που το έλεγαν Αγάπη.

 Γράφει η Triantafillia Vamvaka.

Μία λέξη μου τρυπάει κάθε μέρα το μυαλό,αγάπη κ ξανά αγάπη κ πολύ αγάπη κ ουφ πάρτε την μακρυά μου κ πάλι αγάπη..Όπως καταλάβατε πολυύ αγάπη.......

Γιατί τόσος ντόρος με την αγάπη πια;

Κουράστηκα.....

Καταλαβαίνω το έντονο κόλλημα με τα παιδιά,καταλαβαίνω το κεραυνοβόλο έρωτα,καταλαβαίνω το φλερτ,καταλαβαίνω το να σκέφτομαι έντονα κάποιο άτομο,,αλλά δε καταλαβαίνω την αγάπη..

Μία λέξη που δηλώνει συναισθήματα κ δημιουργεί κύρος σε όποιον τον αγαπάνε,τον κρατάνε κ δε τον διώχνουν..οι υπόλοιποι στα μείον κ στις κόκκινες κάρτες,στη χυλόπιτα κ στη μοναξιά μου όλαα.....

Μιλάνε για μία λέξη που έχει γίνει μόδα κ θεσμός,μία λέξη όπως είναι η πιπίλα κ το δάχτυλο στο στόμα..

Κ αναρωτιέμαι..:

Όταν δε μαγαπάνε τι είμαι;

Όταν με απορρίπτουν τι είμαι;

Όταν με απατάνε τι είμαι;

Όταν με βάζουν στην αναμονή τι είμαι;

Κ όταν ψάχνω την αγάπη τι είμαι;

Κ όταν πάλι αποτυχαίνω τι είμαι;

Με κούρασε ειλικρινά..

 

Γιατί το πιο διαδεδομένο είναι, ότι θα αποτύχεις,θα αισθανθείς ανασφάλεια,πόνο,βαρεμάρα,αδιέξοδο κ λήθη..κ θα θες να βρείς την αγάπη αλλά εκείνη δε θα θέλει το ίδιο με εσένα.Οπότε δε θέλω να σκέφτομαι με αυτή τη λέξη..

Δε θέλω να είναι το μέτρο μου..

Δε θέλω να την ακούω και να περιορίζομαι στο αν την έχω κ εάν δε την έχω.......

Θέλω απλά να ζω μέσα από ότι βιώνω,από τα αποτελέσματα της κάθε στιγμής,από τη σκέψη χωρίς ταμπέλες,από την ισορροπία της καρδιάς από την αποδοχή της δράσης κ της αντίδρασης..

Τα μάτια δε μιλάνε με λέξεις,

Όλα τα συναισθήματα είναι εκεί χωρίς ταμπέλες

Όλα φαίνοντε εκεί στην αλήθεια τους..

Όλα  παίρνουν τη θέση της στιγμής χωρίς θρόνους στέμματα κ δάφνες...